Typowo polskie - regionalne przysmaki góralskie

Każdy, kto był przynajmniej raz w polskich górach zwłaszcza, jeśli odwiedził Zakopane i polskie Tatry z pewnością musiał spotkać się z góralskim jedzeniem, tak obfitym, że zaspokoi nawet największego głodomora, spróbował zbójnickiego placka, napił się w chłodną noc przy ognisku góralskiego grzańca i przywiózł na pamiątkę oscypek.

Grzaniec zbójnicki

Grzane wino jest obowiązkowym napojem serwowanych w góralskich knajpach, gospodach albo w bacówkach w chłodne jesienne wieczory. Grzaniem ma rozgrzewać, wiec Górale, którzy wędrują zima po Tatrach czy Karkonoszach rozgrzewają się takim napojem, który zapobiega przeziębieniom,. A zarazem zdecydowanie poprawia samopoczucie. Tradycja picia grzanego wina i piwa z suszonymi owocami, doprawionego miodem i przyprawami pojawiła się jeszcze Polsce szlacheckiej pod koniec XVI, czyli w czasach Marcina z Urzędowa – lekarza, zielarza i autora „Herbarza polskiego” z 1595 roku. Ten ówczesny medyk zalecał picie grzańca na rozgrzewkę i dla wzmocnienia organizmu.

Sposoby na grzańca

Dziś grzaniec, który kojarzy się z góralskim ogniskiem pojawia się również w innych odmianach, a przygotowuje się go nie tylko z wina, ale również z piwa. Każdy region ma swój sposób na grzańca, a jednak klasyczny góralski przygotowuje się z 3/4 litra słodkiego wina, 1/2 litra jasnego piwa, 30 ml rumu, 1/2 łyżki cukru waniliowego, 3-4 goździków. Przygotowywanie grzańca wymaga spełnienia kilku warunków. Grzańców nie wolno gotować! – podgrzewa się je do temperatury 140-176 st. F (60-80 st. C). Jako dodatek wysokoprocentowy mogą służyć: wódka, koniak, rum, winiak. Dobrze jest najpierw połączyć produkty niealkoholowe (przyprawy), a później dodać je do wina. Najlepszym „rozgrzewaczem” jest imbir, ale do różnych wersji dodaje się też cynamon, gałkę muszkatołową czy nawet czarny pieprz. Przygotowuje się tez wersje z miodem, z samego wina lub z samego piwa.

Oscypek

Nie ma chyba bardziej charakterystycznego dla Górali i bardziej polskiego produktu, niż oscypek. Ten charakterystyczny ser z owczego mleka ma nie tylko niepowtarzalny smak, ale i specjalny kształt, który pozwala go rozpoznać bez zastanowienia. Podhale to królestwo oscypka. W 2005 roku oscypek został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych w kategorii sery. Niestety tych "prawdziwych" oscypków jest coraz mniej, ze względu na całą ceremonię ich przygotowania i owce, których hodowle też przestały być opłacalne. Oscypek jest twardym, wędzonym serem owczym przygotowywanym ze słonego mleka, co nadaje mu swoisty smak i czyni przysmakiem regionalnym. Ser owczy należy do odwiecznych produktów regionalnych, jego historia sięga przeszło pięciuset lat. Przybył on na Podhale wraz z pasterzami wołoskimi, wędrującymi przez Karpaty, pod koniec XV wieku.

Wytwarzanie oscypków

Produkcję oscypka zaczyna się od dojenia owiec. Robi się to na hali i od razu świeże mleko przecedza przez płótno. Konieczne jest pilnowanie stałej temperatury 30-40 stopni. Do mleka wsypuje się specjalną podpuszczkę, a następnie miesza pół godziny. Białko w mleku ścina się tworząc zbitą masę. Tę masę rozbija się na kawałki kijem, zaparza wodą a kiedy masa osiądzie nabiera się czerpakiem porcje i odciska serwatkę w charakterystycznej wrzecionowatej formie. Ser kąpie się w słonej wodzie przez dobę, aby zabić bakterie i wyciągnąć wodę. Z masy. Następnie ser leżakuje tydzień pod sufitem i jest poddawany wędzeniu. Gotowy ser można jeść samodzielnie lub przygotowywać z niego różne potrawy. Od początku lutego 2007 roku, oscypek stał się produktem Unii Europejskiej, a Polska stała się jego formalnym producentem. Kalkulacje wykazują, iż oscypek może stać się bardzo cennym produktem regionalnym, gdyż jego ilość wynosi mniej więcej 700 tysięcy sztuk w sezonie, trwającym od maja do października.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies