Bimber w Polsce

Samogon, krzakówka, gorzała, sołtysówka, prymucha, księżycówka, czyli popularny bimber znany jest w wielu krajach świata, ale najczęściej produkuje się go tam, gdzie społeczeństwo jest mało zamożne, a dużo spożywa alkoholu, oraz tam, gdzie ludzie żyją jeszcze dość prymitywnie, w dużych odległościach odsiewie i są zdani na własną produkcję. Bimber bardziej kojarzy się z Rosją czy Stanami Zjednoczonymi, gdzie w lasach organizowano produkcje na dużą skalę domowego alkoholu. Samogon ma też swoją szczególną historię w Polsce

Bimber w polskiej rzeczywistości

Bimber kojarzy się Polakom z czasami, kiedy alkohol sprzedawany był od 13.00, ograniczano jego dystrybucję, a zamiłowanie naszych rodaków do alkoholowych zabaw było znaczne i wymuszało poszukiwanie źródeł napojów z procentami. Kupowanie na czarnym rynku wiązało się z zagrożeniem, że produkt pochodzi z nieznanego źródła i jego spożywanie grozi zatruciem. W tej sytuacji wielu Polaków decydowało się na nielegalną produkcję samogonu w domowych kuchniach. Monopol na produkcję alkoholu zawsze miało państwo, a kiedy dodatkowo ograniczono jego sprzedaż Polacy zaczęli się buntować. Łamanie prawa dodawało jeszcze dreszczyku emocji, bowiem dawało satysfakcję z działania przeciwko władzy.

Racjonalizatorskie metody

Kryzys i zamiłowanie do zabaw z alkoholem wymusiły na racjonalizatorskich Polakach nielegalną produkcję bimbru. Tajemnica produkcji bimbru przekazywana była z ust do ust przez znajomych i przyjaciół, a produkcja odbywała się w ścisłej tajemnicy i konspiracji. Najważniejszy był oczywiście sprzęt. Niewielu starało się o ”profesjonalne” wyposażenie do destylacji. Najczęściej za całe laboratorium służył duży garnek z przymocowaną przemyślnie skonstruowanymi zaczepami pokrywką z otworem. Jedynym elementem, którego nie dało się w domu wyprodukować, była szklana chłodnica do skraplania odparowywanego alkoholu. Przemyślne zestawy do gotowania bimbru można było znaleźć w połowie polskich domów. Wiadra i butle z zacierem chowano za zasłonami, w szafach, gdzie nie było możliwości ich odkrycia przez przypadkiem odwiedzających gości. Każdy taki „warsztat” stanowił inny racjonalizatorski wynalazek z wykorzystaniem domowych sprzętów i naczyń.

Konspiracja

Przepis znali chyba wszyscy, bowiem kojarzył się z rokiem najsłynniejszej polskiej bitwy pod Grunwaldem. Kolejne cyfry oznaczały proporcje składników, dzięki czemu łatwo było je zapamiętać. Z czasem pojawiały się różne modyfikacje, dodawanie rodzynków czy ziarna zbóż do zacieru, a proporcje zmieniano zależnie od prywatnej „szkoły” domowej. Najciekawsza była pomysłowość polaków związana z samym gotowaniem zacieru i procesem destylacji. Odparowywanie gwarantowało specyficzny zapach, który mógł zwabić nieżyczliwych sąsiadów, więc z obawy przed donosem domowi producenci wyjątkowo często jadali kapustę kiszoną, bo jej zapach podczas gotowania zabijał wszelkie inne aromaty. Bimber pojawiał się na wielu stołach podczas imprez imieninowych czy zabaw sylwestrowych, a dla zakamuflowania doprawiano go ziołami, cytryną i różnymi aromatami.

Cicha partyzantka

W Polsce bimber stał się swoistym symbolem walki z władzami, rodzajem cichej partyzantki, bo robiło się przecież coś przeciwko władzom, chociaż sposób był może mało wojowniczy, to poczucie przeciwstawiania się państwu w kryzysie stanowiło powód do dumy. Chociaż oficjalnie nikt się tym nie chwalił, bo przecież łamał prawo, to w rzeczywistości wszyscy dookoła wiedzieli, że sąsiedzi pędzą bimber i akceptowali to działanie. Wszyscy też ten bimber pili, a wokół domowego produktu powstawały nawet różne mity na temat wyjątkowej zdrowotności samogonu oraz cicha rywalizacja, kto robi lepszy samogon. Dziś jeśli ktoś się tym zajęciem jeszcze para, nie budzi żadnego zainteresowania. Wódka w sklepach jest ogólnie dostępna a dla amatorów codziennego picia znajdą się nawet bardzo tanie alkohole. Produkcja bimbru jest nieopłacalna, a poza tym straciła swój mit, który wiązał ją z czasami kryzysu i cichej partyzantki.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies